Trasę Siemianowice Śląskie – Chorzów pokonuję często. W nocy, dzień, przy sporym ruchu ulicznym, przy opustoszałych ulicach, przy robotach drogowych itp. Wstyd przyznać, ale niektóre odcinki zdarza mi się pokonywać na pamięć.
Jadę sobie spokojnie ul. Rębaczy w Chorzowie, wieczorem, ciemno, po obu stronach las, droga niedawno naprawiona, gładziutka, no ale, że nieco mokro, to trzeba wolniej, bo ślisko.
Z naprzeciwka jedzie auto, błyska światłami, ale jakoś dziwnie wolno jedzie. Policja czy kto? Lepiej jeszcze bardziej zwolnić. No i dobrze, że zwolniłam, bo ledwo autko przejechało, gdy w odległości kilku metrów przed Kłopotkiem wyrosło stado dzików…
Może wybrały się na nocny spacer i postanowiły przejść przez jezdnię, może szukały żarcia? Kto je tam wie. Kilka małych szło grzecznie – na moje szczęście w odstępach, bo… z powodu śliskiej nawierzchni, zaskoczenia totalnego i pierwszej myśli: aaaaa, dziki! Zeżrą mnie! Zwiewać! – nacisnęłam hamulec, jednak nie chciałam hamować awaryjnie. Dlaczego? Bo najzwyczajniej w świecie wystraszyłam się, że jak się zatrzymam, to większy dzik (może to mama, może tata – cholera wie) stanie w obronie młodych i mnie zaatakuje. Cóż, o zwyczajach dzików nie wiem za wiele. Doczytam…
Lotem koszącym (nie naciskać za mocno przedniego hamulca na mokrej nawierzchni) udało mi się wcisnąć pomiędzy dwa małe dziki ( dzięki Bogu za ten odstęp oraz dzicze zastanawianie się: iść, nie iść?) i zwiać, odkręcając manetkę, zanim któremuś z dużych dzików wpadnie do łebka pogonić za mną. Trząść się ze stresu przestałam dopiero w Chorzowie, pośród kamienic. Tam już raczej nie było opcji, że wylezą na drogę.
Niestety wracając, nie miałam wielu opcji wyboru. Po pierwsze lał deszcz… I to tak lał, że jezdnie były zalane. Po drugie było ciemno jak w… no wiecie jak Mogłam albo jechać tą samą trasą, (o której już wiedziałam, że łażą tam dziki), albo wybrać dwie inne, też zalesione, a tam to nie wiadomo co mogło wyjść na jezdnię. Wybrałam więc opcję pierwszą, tym razem uważnie wypatrując gdzie toto łazi i co zamierza. Ku mojej nieopisanej radości dostrzegłam je o wiele wcześniej, dwa duże wcinały coś na poboczu, małych ani widu ani słychu. Ominęłam szerokim łukiem i odetchnęłam z ulgą gdy odjechałam.